Men spreekt nu over de Klassieke dressuur of de Engelse dressuur en zijn geneigd de Engelse dressuur als minder vriendelijk te beschouwen. Maar welke dressuur je ook beoefend, inclusief Vrijheids-dressuur of Western rijden: De trainer zelf maakt het verschil, niet het soort dressuur en ook niet het paard. De mens kiest hóe de methode toe te passen en maakt de beslissingen. En soms is het geen verkeerd mens maar weet hij/zij niet beter en is het een aangeleerde methode, die van generatie op generatie overgaat. Langzaam aan doen steeds meer mensen hun ogen open en denken: “dit moet toch anders kunnen” of: “…zo wil ik dit niet meer”. We evolueren gestaag naar een hoger bewustzijn.

Waarom dressuur?

Dus het waaróm we dressuur rijden zou moeten zijn voor controle, vertrouwen en afstemming. Een goed lichaamsgebruik van het paard mét zijn ruiter, voor meer balans en een langere, gezondere levensduur. In de praktijk wordt hier alleen heel vaak aan voorbij gegaan. In de praktijk begint dressuur bij de B en de wens is Z. En voor een groep nog meer gedreven en hoger opgeleide ruiters natuurlijk de Grand Prix.

Dan is daar de welwillende instructeur die begint uit te leggen hoe een goede B proef er uit moet komen te zien , een goede L proef, M proef en Z proef. Op zich is daar niets mis mee, ook dit is een doel waar je uiteindelijk aan zou kunnen gaan werken. Zij het dat je wel eerst de juiste voorwaarden moet scheppen om aan proeven-rijden te beginnen, en dat is de basis. En iedereen knikt “ja, dat klopt, daar werken we aan!” Maar in de praktijk zie ik zelf veel paarden die moeite hebben met eenvoudige grote voltes en eenvoudige overgangen. Ook in de hogere klassen. En ondanks dat stromen ze ook gewoon door naar “the next level” tot ze erin verzuipen. Stik ongelukkig worden ze ervan. Paard en ruiter trouwens. 

Wanneer ik dat zie weet ik dat de basis niet goed is. Een paard wat steeds door een binnenbeen valt in een wending, moeite heeft met rechte lijnen en in de overgangen afbreekt of tegen de hand komt, is nog niet in balans. Is niet klaar voor "proefjes". Misschien alleen voor de B. 

In balans lopen, in een rij-technisch, horizontaal- en verticaalevenwicht lopen, mét ruiter, is niet eenvoudig voor het paard. Hij moet op eigen benen lopen zonder te steunen op de hand van de ruiter en moet alle vier benen evenveel inzetten om zijn eigen- én het gewicht van de ruiter te dragen. Dat kost veel kracht en controle op de motoriek, en die kracht is er niet meteen. Daar moet je kilometers in maken, op de juiste manier, en hem de tijd gunnen om erin te groeien en sterker te worden. Geduld dus!

Wanneer hij dat nog niet kan zal hij vooral op de voorbenen willen lopen en liefst op één voorbeen wat meer dan de ander. En hij pakt daarbij liefst de hand iets beet voor nog meer steun. Een paard loopt van nature liever op het binnen voorbeen in een wending. Maar dat geeft in geval van sport op den duur serieuze overbelasting.

De Basis

Het eerste deel van de opleiding in dressuur is het belangrijkste deel. Ook een beetje “saai”. We rijden eigenlijk nog niet echt oefeningen. We proberen het paard vooral "op eigen benen” te laten lopen waarbij we hem aanmoedigen vooral niet te vaak en te veel de hand op te zoeken voor steun, wel voor verbinding(informatie). Hij kan echter zo jong als hij is niet helemaal zonder die steun. Hij zal langzaam aan steeds meer stukjes zonder steun op de hand kunnen lopen. Dit kan wel een jaar duren en slappe slungels doen er nog langer over. Het steunen in de hand mag je niet afstraffen. Je probeert hem alleen steeds over te halen het weer even zelf te doen. Dat over het horizontale evenwicht.

Voor het verticale evenwicht** zoeken ze jouw binnen- en buitenbeen op om tegenaan te steunen. Nu leg je hem steeds uit dat hij niet door het binnen been mag vallen of over de buitenschouder. Je probeert hem zoveel mogelijk recht te krijgen “de schouders richten op het achterbeen” en op twee sporen lopen. En naarmate hij ouder en sterker wordt, kan hij dat beter. Met correct buigen op een volte verkrijgt het paard zijn verticale evenwicht. Of beter gezegd: Paarden die correct willen buigen en in balans blijven op een volte, hebben een goed verticaal evenwicht nodig. Paarden die steeds afsnijden of over een buitenkant weglopen, hebben dus nog geen verticaal evenwicht.

**Het verticaal evenwicht is het evenwicht gezien van de voor- of achterkant van het paard. Trek een denkbeeldige lijn over het midden van zijn hoofd tussen de oren naar boven en tussen het midden van de voorbenen naar de vloer. Is die lijn, ook in beweging, verticaal, dan is je paard in een verticaal-evenwicht 

Je werkt aan balans en aan tempo controle, en wanneer deze twee steeds beter gaan, zul je zien dat houdingcontrole een cadeautje is. Hoofd en hals komen automatisch op de juiste plaats. En het neusje precies waar het wezen moet! Geen trekkende teugels voor nodig, geen gepluk en gezaag. Balans zorgt ervoor dat alles op zijn plek valt.

Een paard gebruikt o.a. zijn rug en buikspieren voor de algehele ‘core stability’. Om een goede core stabilty te krijgen heeft een paard training nodig. Vooral kilometers maken, tempowisselingen en overgangen rijden. Met de nodige rustdagen voor herstel. In die periode ben je vooral bezig met het paard voorbereiden op dressuuroefeningen die later gevraagd kunnen gaan worden.

Wanneer de buiging en de overgangen makkelijker worden, het paard loopt licht en zelfstandig, de afstemming en de gehoorzaamheid is goed, dan ben je goed aan het rijden. Dan pas kun je zeggen, laten we een keertje op wedstrijd gaan. Wanneer je dat eerste stuk goed hebt, dan is doorgroeien in de klassen niet zo ingewikkeld. Het wordt ingewikkeld omdat je paard er nog niet klaar voor is. En wat gebeurt dat vaak!

Wanneer de basis niet op orde is en zelfs een grote volte is nog lastig, dan zal geen schouder-binnenwaarts voldoende zijn voor een 6 of hoger. Immers, hij verliest zijn evenwicht al op de volte, zal hij dan zijn evenwicht hervinden in een schouder-binnenwaarts?

Het is de bedoeling dat je in je proef laat zien dat je je paard voor elkaar hebt want: Hij kan in balans blijven en ontspannen overgaan van de ene naar de andere gang. Want: Hij maakt bv. een goede overgang van rechtuit, naar zijwaarts en weer rechtstellen, zonder tact- en ritme verlies! Je toont de jury in alle oefeningen het behoud van balans, ritme, regelmaat en ontspanning.

De oefening is niet het doel. Het doel is te tonen dat jij in de oefeningen geen kwaliteitsverlies toont in zijn rijtechnische, gebalanceerde manier van gaan.

Dus: First things first!

https://nl.wikipedia.org/wiki/Fran%C3%A7ois_Robichon_de_la_Gu%C3%A9rini%C3%A8re

https://nl.wikipedia.org/wiki/Antoine_de_Pluvinel

https://en.wikipedia.org/wiki/Hipparchicus

https://nl.pinterest.com/jsoldwest/ancient-horse-bits/

https://nl.pinterest.com/pin/239816748895026073/?d=t&mt=signupOrPersonalizedLogin

Heb je wel eens het gevoel dat je niet doorkomt bij je paard? Hij doet wel wat je zegt, gaat naar links en naar rechts waar je wil, gooit je er niet af, je bepaalt ook nog steeds wel in welk tempo je zit maar toch…. Hij is er niet bij.

Hoe komt dat nou?

Dat kan meerdere redenen hebben. Je hebt bijvoorbeeld de hengstige merrie. Haar eitje is rijp en haar hele lijf en natuur “schreeuwt” om zich voort te planten. Dat is een oer-drang. Nu zijn er best merries die, zo gauw er een ruiter op zit, in de “rij-modus” terecht komen en perfect functioneren. Maar net als mensen zijn ook alle paarden anders en is de één veel meer in de ban van de hormonen dan de ander.

Op het moment dat je wil appuyeren, zit haar aandacht bij “zoeken-naar-potentiële-partners”. Daar wil zij zich mee bezig houden want “de tijd dringt”. Geen wonder dat ze zich wat afsluit voor je hulp en dat ze narrig wordt wanneer jij met klem verzoekt zich te buigen om je binnenbeen en het ene pootje schuin voor het andere langs te willen hebben. Haar hoofd staat daar helemaal niet naar en haar lijf ook niet. Bovendien kunnen eierstokken nog vervelend pijn doen na de eisprong en ook dat zal dan de concentratie in de weg zitten.

Dan de opportunistische ruin. Die allang geen hengst meer is maar ja, de “je-weet-maar-nooit-of-er-nog-iemand-interesse-in-mij-heeft” houding aanneemt, want hij heeft toch die hengstige merrie ergens geroken! Ook hij zit met een half oor in de klas en een oogje buiten de les omdat hij daar niets wil missen. Ook hij zal halfslachtig en misschien verveeld uitvoeren wat je vraagt. Ongeconcentreerd maar uit goed fatsoen. Dus je kunt je voorstellen dat dit bij echte hengsten al helemaal een enorm issue kan zijn!

En dan heb je nog het onzekere paard. Die zijn er veel te veel. Een paard is een vluchtdier en wil alles in de gaten houden want Je-Weet-Maar-Nooit! Veel ruiters zijn slechte leiders en dat komt vanuit een goed hart! Ze zijn bevriend met hun paard maar vergeten ook boven hun paard te gaan staan. Dit doen ruiters omdat ze hun paard lief vinden en behandelen hun paard vaak als hun gelijke. Dat is lastig voor een paard. In een kudde is niemand gelijk. Alle paarden hebben een plekje. Iemand boven zich en iemand onder zich. Wanneer jij je er niet boven plaatst, dan komt het paard automatisch een plekje boven jou. Veel paarden willen helemaal geen Alfa positie want daar moet je dapper voor zijn. Veel paarden zijn niet dapper, dat is hun natuur. Vervolgens ga je rijden met je “niet-dappere-geen-alfa-paard”. En onderweg zijn er plastic zakjes die we niet snappen, springen er honden voor je langs en zijn er schaduwen achter bosjes die we niet begrijpen.

Omdat in de beleving van het paard de leider niet op zijn rug zit en het paard dus voor zichzelf moet beslissen of het veilig genoeg is, kiest hij het vluchten als eerste en is hij constant alert. Het vluchtplan staat op nummer één. Ook dit paard is slecht bij de les, heeft niet de juiste mindset, en vind het dan “lekker belangrijk” wanneer jij bij A wilt afwenden om vervolgens te gaan wijken om ”pootjes voor elkaar langs te laten kruizen”. Hij moet immers kunnen wegvluchten mocht er nood zijn. De mindset is ingesteld op waakzaamheid, zeker niet bij jouw dressuurtechniek. Bovendien voelt dit paard zich continue onveilig.

Allemaal herkenbare voorbeelden die we tegenkomen. We willen dressuurrijden en door oefenen, maar we ergeren ons dood aan het feit dat ze niet opletten. We gaan stug door en verdiepen ons in rijtechniek en nemen les en we doen nog meer aan rijtechniek, rijtechniek en rijtechniek. Minder been, meer been, meer buigen, handjes voor, beter zitten, ander bitje, etc. Maar je gaat aan één heel belangrijk ding voorbij. De Mindset. Aandacht. En dat moet eerst op elkaar afgestemt voordat je verder gaat.

Het is net zoiets als lesgeven aan een groep pubers die allemaal achterstevoren in de banken zitten omdat er buiten “een lekker ding” voorbijkomt. Wanneer de docent dan een verhaal afsteekt over bijvoorbeeld “demografie”, is er geen één leerling die iets opgepikt heeft. Een goede docent wordt geleerd de aandacht bij de lesstof te krijgen. Daar zijn allerlei methodes voor. De één is daar ook veel beter in dat de ander. Ook wanneer bijvoorbeeld het brandalarm afgaat valt er geen les te geven.

Wij verlangen van paarden dat ze, ondanks hun hormonen of onzekerheden, gewoon de aandacht erbij houden en verstikken ze met rijtechniek, waar ze helemaal niets mee kunnen op dat moment en ook niets mee willen.

Het is harstikke logisch dat de informatie helemaal niet binnenkomt en het gevolg is: Of hij sluit zich af, of hij gaat staken, of vluchten of wordt heel heet en gespannen. De informatie kan niet worden verwerkt, het brein is in beslag genomen door andere, primaire en belangrijkere zaken. In de beleving van het paard.

Ander gevolg: Een kattige ruiter. Extra hard prikken, trekken, opsluiten om er maar doorheen te komen. En dat werkt zeker geen ontspanning, vertrouwen en een open-mind in de hand. Het komt ook een goede band niet ten goede. En het is super unfair. Want we zijn gewoon het allerbelangrijkste in het begin vergeten. Vragen om aandacht en om vandaaruit een zuivere communicatie te krijgen.

Wíj ruiters moeten ons inleven! Begrip tonen! Daarna een eerlijke en logische weg er omheen of naar toe vinden om dit te omzeilen.

Ja maar hoe?

Hoe is niet altijd eenvoudig maar zeker niet onmogelijk. Wanneer een merrie super hengstig is en er echt last van heeft is het misschien wel het meest eerlijk om op die dagen niet veeleisend te zijn en gewoon ruimte te geven aan haar natuur. Zij kan er namelijk niets aan veranderen. Dat betekent niet dat ze ongehoorzaam mag zijn want veiligheid gaat voor alles. Maar vraag op die dagen dan even niet het naadje van de kous, ga longeren, wandelen of stap naar buiten ofzo. Als het paard goed in haar vel zit, dan biedt ze het werk vanzelf weer aan.

Is je paard gewoon een flierefluiter dan is er misschien iets in de hiërarchie niet helemaal goed. Hij neemt je niet serieus en vind dat hij best tussen al jouw rijtechnische vragen door op allerlei ander zaken mag letten. Met deze paarden werkt een stukje “werken-aan-de-hand” vaak goed. Natural Horsmanship. Met jouw lichaamshouding leiding nemen en je paard leren jou te volgen en je te accepteren als zijn leider. Dan gaat het rijden vaak ook veel makkelijker.

En wanneer je erop zit, nog voordat je begint met allemaal rijtechnische vragen aan hem te stellen zoals: “Wil je nageven? Wil je stappen? Wil je in mijn tempo stappen? Wil je langzamer? Wil je opzij? Wil je buigen?” (En niet alles tegelijk vragen maar ook één voor één en per vraag één antwoord herkennen en belonen) stel je als eerste de vraag”: “Wil je opletten?” En dan laat je hem netjes wachten, stilstaan, nageven, zuchten en afkauwen totdat hij “zegt”. “Ok, ik ben met mijn aandacht bij jou”. En daar heb je geduld en rust voor nodig. Rust in je lijf, geduld in je hoofd, één vraag en één antwoord.

Ontspant en zucht hij, is hij bij de les, dán stel je hem pas de eerste rijtechnische vraag: “Ga maar stappen” (hand een beetje naar voren en zachtjes been).

Wees vervolgens helder in je vragen en gooi niet alles op een bult. Krijg je per vraag één antwoord dan is het goed. Maar stel niet uit automatisme 5 keer dezelfde vraag achter elkaar voor de zekerheid om te hopen op één antwoord. Dit is iets wat veel ruiters doen. Of de hele tijd kneepjes in de teugel geven (links-rechts-links-rechts) zonder dat het resultaat ertoe doet. Of de hele tijd drijven met de benen, zonder dat (in de beleving van het paard) het resultaat ertoe doet. Heel vaag. Ook hierdoor krijg je paarden die niet bij de les zijn. Afstompen. Want bij 3x schoppen en niet aandraven krijgen ze een 4^e of meer schoppen, en bij 1x schoppen en aandraven worden ze niet beloond maar krijgen ze waarschijnlijk evengoed nog een 2^e, 3^e, en 4^e schop. Dus wat ze ook doen, hun antwoord beïnvloedt het gedrag van de ruiter niet. Hoe frustrerend is dat?

Stel je voor je zit in de klas en een docent vraagt “Wat is de hoofdstad van Nederland?” En jij zegt: "Amsterdam". Vervolgens kijkt de docent je niet aan, verteld niet of het goed of fout is en stelt nog een keer en nóg een keer dezelfde vraag. Wanneer dat dan een keer of vijf gebeurd is, dan houd je op met antwoord geven en je verliest de aandacht want het beïnvloed de docent niet. Je wordt niet beloond, niet gestraft maar krijgt alleen steeds dezelfde vraag. Dan denk je ook:  “ik doe er niet toe, het heeft geen zin te reageren, ik doe niet meer mee want het maakt toch niet uit.”

Dit is wat veel ruiters doen. En dan heb ik het nog over een aardige en geduldige ruiter die alleen maar vergeet antwoord te geven of te belonen op te veel en dubbel gestelde vragen. Iemand die niet onredelijk of kattig reageert.

Je kunt je voorstellen dat een ongeduldige ruiter die onvoorspelbaar uit z’n slof schiet nog veel meer schade aanricht! En waarschijnlijk is dat onbedoeld maar het is voor de paarden natuurlijk vreselijk om met zo’n ruiter opgescheept te zitten! En we kennen allemaal wel zo’n ruiter!

Bewustwording is hier een sleutelwoord. "Hoeveel vraag ik, hoeveel voel ik, hoeveel krijg ik. Hoe reageer ik terug."

“Je hebt weer te veel je linker teugel vast, ontspannen! ”   ~ “  O echt? … Och ja…, dat had ik helemaal niet door…, dat gebeurt steeds…, zo stom!”.

Herkenbaar voor iedereen denk ik. Het zijn langzame prosessen maar wanneer je voor verbetering open staat, dan komt het goed.

Waardering

Waardering is de brandstof voor het paard. Dit in de relatie tot de uitvoering van wat de ruiter allemaal wil. Want al die rondjes en overkruiste pasjes zijn totaal niet interessant voor het paard natuurlijk. Wíj willen dat. We voelen ons uitgedaagd om het paard in een mooie harmonie en in perfecte balans de door baan te laten dansen. Waar wordt het dan interessant voor het paard? Goede vraag, of niet?

Het enige wat telt in dit stukje is de waardering. Na een ingewikkelde reis in zijn hoofd (cognitief), door zijn lijf (motorisch) en een stevige inspanning (spieren-kracht, rek en conditie) , komt waardering wel als een warme douche. Hij spant zich in, zoekt en puzzelt met ruiters mee, vaak onder een dringend verzoek van een ruiter. Na enig gestuntel en gehark begrijpt hij uiteindelijk wat er van hem verlangd wordt. "Yes!" En na nog meer oefenen wordt hij leniger en sterker en wordt het makkelijker. Wanneer het dan stukje voor stukje lukt en je wordt beloond en gewaardeerd en je vóelt je als paard ook gewaardeerd, dan wil je dat voor je mens nog wel een keertje doen! En uiteindelijk vind je het als paard leuk om na zo’n ingewikkelde inspanning toch maar weer zo’n dikke waardering te krijgen!

Hoe meer paard en ruiter op elkaar afgestemd raken, hoe meer het paard het systeem van de waardering gaat begrijpen en ook zelf op zoek gaat naar de waardering. Wanneer je als ruiter op dat level zit, wil een paard álles wel voor je doen en heb je het africhten, het samenwerken, helemaal goed begrepen.  

Wanneer ik zelf les geef moedig ik ruiters continue aan om te belonen. Met stem of met de hand. En ik moet dat héél vaak zeggen. Ruiters vergeten het te vaak of durven soms niet zoveel hardop te zeggen, denken dat het stom is. Ik zeg altijd: “Ik hoef het niet te horen, als je paard het maar hoort!”

Wanneer we niet of nauwelijks waarderen, het domweg vergeten omdat we het zelf te druk hebben met ons eigen processen, waar zit dan “het verdien model” voor het paard?  In mijn ogen wordt paardrijden dan een vorm van verkapte slavernij!

Samengevat

Wanneer je fijn wil rijden met je paard, zorg dan dat de mindset van je paard ook gericht is op jou en het werk wat hij kan verwachten. Vóórdat je aan je programma begint. Verdiep je in het "waarom" van je paard wanneer hij moeite heeft met deze aandacht/focus. Of het onzekerheid is, of misschien trauma. Zijn het de hormonen of bent je zelf gewoon nog niet verfijnd genoeg in de communicatie, waardoor het paard alle onbegrepen vragen een beetje langs zich heen laat glijden?

Heb begrip! Wees aardig en geduldig! Geef geen schuld aan je paard! Hij doet wat hij kan! Zolang hij je laat opstappen is hij in principe van plan met je mee te doen! De intentie is in eerste instantie veel belangrijker dan de uitvoering! 

Verdiep je in je eigen methode en pas op voor de “automatische-piloot” die jou op automatisme laat drijven of ophoudingen geven. Een valkuil! Dat wordt een onbewuste handeling terwijl je juist deze hulpen altijd heel bewust moet blijven beleven. Bij automatisme gaat het zorgen voor “één antwoord per één vraag” verloren. Zorg voor helderheid en beloon wat goed is, begrens dat waar je niet wil zijn, herhaal je vraag bij te weinig of geen reactie. Wanneer het na drie of vier keer nog niet lukt, zoek een andere manier, stel de vraag anders. Vraag hulp van een instructeur. Patronen doorbreken in je eentje is erg lastig.

Paardrijden is nu eenmaal niet eenvoudig! 

"Magic"

We beginnen vaak  jong met de pony’s en later de paarden. Eenmaal besmet vind je als kind deze paarden-wezens magisch, je krijgt er een soort kriebels van in de buik elke keer weer wanneer je een paard ziet! Hun prachtige ogen, die zachte, vriendelijke neus, hun prachtige sprookjesachtige voorkomen met mooie manen en niet te vergeten die geur! “Magic”! En dan… er ook nog op mogen zitten om hem leren te besturen! “Magic”! Een band opbouwen en ontdekken dat je lievelingspony ook jou graag ziet komen met een vriendelijke, zachte begroeting! ”Magic”!

Dan komt er de eigen pony! Wauw, Wauw en nog een Wauw! Een droom komt uit en je bent de gelukkigste persoon op aarde! Dan begint het écht!

Maar wat begint er eigenlijk? Je moet vanaf dan (bijna) elke dag naar hem toe, je leert dat je andere zaken moet opgeven omdat er geen tijd meer voor is. Maar dat is niet erg want je pony is je alles! Dan ga je naar de vereniging en vindt men dat je ook wel eens wedstrijdjes kan gaan rijden. Je gaat er natuurlijk in mee en ontdekt dat het leuk is! Al het harde werken wordt beloont, met een lintje en een puntje ga je naar huis! En misschien zelfs met een envelopje of een heuse paardendeken! Dat smaakt naar meer!

Discrepantie?

Hier kan de discrepantie ontstaan maar het duurt vaak nog jaren voordat je er zelf last van gaat krijgen en sommigen krijgen er nooit last van. “The Magic Dust van Peter Pan” verdwijnt langzaam en je krijgt niet meer écht die kriebels in je buik van het samenzijn met je pony of inmiddels paard. Laat staan van het fantastische rijden. Je geniet alleen nog wanneer de oefeningen die nodig zijn voor je wedstrijden goed gaan, en je instructeur met jou enthousiast is. De “Magic” heeft plaats gemaakt voor prestatiedrang en moeten. Dat vind je niet erg want dat “hoort erbij” is je verteld. Anderen doen het ook zo en iedereen haalt lintjes en punten en “dat wil ik ook”. En liefst nog wat meer dan die ander want “Dan ben ik beter”, en dat wil je graag ook aan iedereen laten zien.

Wedstrijd na wedstrijd wordt gereden en de prestatiedrang heeft gewonnen van de liefde. Lukken de prestaties dan een poosje niet, dan worden paarden zonder pardon ingeruild, want er zijn natuurlijk meer getalenteerde paarden die jou naar een hoger platform kunnen tillen. Zonder ook maar na te denken wat het doet met het paard dat je afdankt en doorschuift. Uit zijn vertrouwde omgeving en bij ‘zijn familie’ weg. Soms zijn deze paarden echt beter af daarna, maar dat weten ze dan natuurlijk nog niet! Maar wat een impact!

Paardenliefde?

Vraag je deze zelfde ruiter waar deze van houdt dan zal deze volmondig roepen “van paarden”. Maar dat is natuurlijk niet zo, “van paardensport” was het eerlijke antwoord geweest. Of “van prijzen behalen”. En wanneer je vooral van de sport houdt, dan ben je eigenlijk vooral bezig met jezelf, het verbeteren van je eigen kunsten en laten zien aan anderen wat je kunt.

Niet iedereen is zo natuurlijk. En er is echt een gulden middenweg en er zijn ook best veel ruiters die de prestatiedrang nooit krijgen en blijven genieten van “het samen zijn”. En er zijn ook ruiters die van wedstrijden houden én van hun paard, en per fase afwegen waar het paard al dan niet aan toe is.

Broodruiter

Maar stel een ruiter of amazone wordt best heel goed in het rijden, kan mooi sturen en kiest ervoor zijn/haar boterham erin te verdienen. Het kan best zijn dat dit écht een hele fijne ruiter is met hart voor de paarden en rustig en eerlijk traint zoals we het graag zien. Deze persoon huurt een paar stallen en groeit van 3 naar 5 naar 10 paarden. Dus meer stallen. Hogere huur, voer kopen, vervoer moet goed en trainingen moeten betaald. En o, ja een woning met huur/hypotheek, verzekeringen en gezond eten voor jezelf alhoewel dat “natuurlijk” op de laatste plaats komt.

Daar komt weer die discrepantie. Je krijgt namelijk paarden in training die vlug klaar moeten want ja, …”geld”. De eigenaar drukt door, "wanneer is hij klaar voor...", je gaat er toch in mee maar tegen je gevoel in. Je voelt dat het paard nog niet klaar is, maar ja ..”geld”. En misschien brengt deze eigenaar meer paarden (dus geld) in training. En de huur moet betaald. En je komt in zo’n cirkel terecht. Je moet gedwongen door je hoge kosten van je “rustig-aan-eerlijk-systeem” af en je wordt een soort “paarden-trainings-fabriek”. Je raakt verwijdert van je idealen en daarmee ook van jezelf. Gevangen in een cirkel van geld en noodzaak gaat aan alle paarden-behoeftes voorbij.

Processen.

Het verschil tussen dat 8 jarige paarden-meisje dat nog net geen licht geeft van gelukzaligheid omdat ze op een paard mag zitten en dat van de paarden-vrouw van nu is enorm. Misschien niet eens in de intentie maar wel in de uitvoering. Dit had je als 8 jarige niet voor ogen. Misschien wel het “altijd met paarden werken”, maar niet het verliezen van de gelukzaligheid. De Hobby. De Hobby is nu moeten geworden doordat het er (te)veel zijn die je moet rijden en omdat de huur moet worden betaald.

En wie betaald nu uiteindelijk de rekening? De paarden. Die zitten net zo goed vast in dat systeem. Doordrukken en verkopen. Ook al is het niet ok. Gevangen in de financiële cirkel.

Moraal

Moraal? Geld verdienen met paarden en daar geheel afhankelijk van zijn versus paardenliefde, leidt vaak tot de discrepantie die je van te voren niet meteen ziet aankomen. Er gaat veel verloren. Namelijk daar waar het allemaal mee begon. “Magic”.